Bu şiiri lisede yazmıştım. Yıllar sonra rastlayınca mutlu oldum. Biliyorum mükemmel değil fakat anı olarak paylaşıyorum. Kalsın buralarda bir yerlerde.
Kurduğum tüm devrik cümleler üzerime devrildi.
Sonra anladım ki kendi cümlelerimin altında kendim bile eziliyorum.
Başkası nasıl kaldırsın?
Yaktım hemen tüm cümlelerimi bir çırpıda!
Sana da dur dedim. Dur sakın yapma!
Fay hattının üzerindesin dur kımıldama!
Cümlelerimin depreminde cümlezede olursun!
Dinlemedin gittin…
Şimdi tüm fay hatları çatlak, cümleler devrik sen ise cümlezede…
2 yorumlar On Cümlezede
İnsan, kendi cümlelerinin altında da eziliyor. Ne söylemişsen, ne yazmışsan, eğer bu sözler en pozitif duyguları bile taşıyorsa, gün gelir bir karabasan olup çöker boğazına.
Aynen öyle Ali hocam.